Mam na imię Krzysztof, chciałbym podzielić się z Wami swoim świadectwem. Słyszeliśmy tu już wiele świadectw, wiele z nich to świadectwa wiary, to świadectwa wewnętrznej przemiany, to świadectwa nawrócenia, zawierzenia Bogu. To świadectwo będzie trochę inne… Będzie opowieścią o cudzie, cudzie który wydarzył się tu w tym szczególnym miejscu, ale może od początku… Z moja żoną Anią znamy się wiele, wiele lat… W naszym wspólnym życiu wiele rzeczy odkładaliśmy na potem… No bo studia, praca, kariera sami wiecie jak to jest… Kiedy 6 lat temu pobraliśmy się od razu uznaliśmy, że to pora na dziecko. Tak sobie wymyśleliśmy, że teraz to już ten czas, nie jesteśmy już tacy młodzi to najlepiej teraz już, ale to tak nie działa… Minęło pół roku, rok, rok i kilka miesięcy a tu nic. Uznaliśmy, że już czas wybrać się do specjalistów. Nie będę opisywał naszej długiej drogi, wieloletniej przez różnych lekarzy, bo nie starczyłoby na to dnia. Poza tym mam pełną świadomość, że będzie to droga podobna do drogi wielu z Was. Jest to droga przepełniona często bólem, wyrzeczeniami, ogromem rozczarowań. Mimo diagnozy leczyliśmy się dalej, jednak zawsze mieliśmy pełną świadomość, że bez Pana Boga nic wydarzyć się nie może. Dlatego też prosiliśmy o modlitwę, chodziliśmy co niedzielę do kościoła, czekaliśmy na cud… Mijały lata, co święta, co jakieś uroczystości: urodziny, imieniny wszyscy do około życzyli nam tego tego jednego, tego dziecka które miało stać się sensem naszego życia. Minęło dokładnie 5 lat od naszego ślubu, ja już po 40, Ania jeszcze przed ale już niedaleko więc już mieliśmy świadomość, że mamy mało czasu, że może pora odpuścić, może trzeba sobie dać spokój. Tak naprawdę postanowiliśmy, że to będzie już ostatni rok naszej walki. I po prostu odpuścimy. Nasi bliscy przyjaciele, którzy zawsze nas wspierali kilka razy zapraszali nas na różne nabożeństwa ale odmawialiśmy. Wiecie Oni jak ja to nazywam to taki wyższy level wiary, należą do wspólnoty, mają ten dar zawierzenia, którego ja nie miałem, którego chciałem i szukałem ale go wciąż nie otrzymywałem. Poza tym wydawało mi się, że przecież proszę, modlę się chodzę do kościoła moja rodzina też bardzo prosi za nas… Jestem chyba dobrym człowiekiem? Staram się żyć z przykazaniami… Więc dlaczego? Dlaczego nie mogę mieć tego dziecka? Panie Boże! Znam tylu ludzi, którzy nie przywiązują wagi do wiary, nie chodzą do kościoła, nie modlą się a mają dzieci i nawet nie doceniają tego ogromnego daru jaki otrzymali. Gdzie jest ta sprawiedliwość Panie Boże? To jest nie fer! Jak to jest? Z takim żalem i zwątpieniem i taką rezygnacją trafiliśmy tu do Matemblewa. Powiem Wam szczerze, że nawet nie pamiętam jak to się stało, że przyjechaliśmy tutaj na te pierwsze spotkanie 8 dnia, bo to było pierwsze spotkanie. Pierwsza rzecz jaka nas uderzyła to był taki detal, drobiazg, przy wejściu czekał na nas ksiądz proboszcz, który w sposób absolutnie serdeczny przywitał nas i zaprosił do świątyni. To był też pierwszy element, taki drobiazg, który nam pokazał, że to miejsce jest jakieś inne, niezwykłe. Znacie księdza proboszcza, wiecie jak serdeczną jest osobą i to nas tak zaskoczyło, ludzi którzy tego nigdy nie doświadczyli w swoich parafiach. Matemblewo stało się dla nas takim niezwykle ważnym miejscem, za sprawą duszpasterzy i atmosfery jaka tu panuje. Co miesiąc byliśmy na nabożeństwie 8 dnia miesiąca, co niedziele chodziliśmy tu do kościoła, ale to trwało już tak długo, że mimo tych znaków i otwartości wciąż u mnie występowało takie rozgoryczenie, zwątpienie i zniechęcenie. Bo wiecie jak to jest… Już w pewnym momencie człowiek już nie ma siły. Dokładnie rok temu, dokładnie 8 grudnia nie chciało mi się naprawdę tutaj przychodzić. Byłem po pracy, zmęczony, stwierdziłem że pewnie nic to już nie zmieni. Moja żona Ania miała więcej zapału i gdyby nie ona, to pewnie bym się więcej już tu nie pojawił. I taki rozgoryczony pojawiłem się na tym naszym spotkaniu comiesięcznym. Jak co miesiąc włączałem się w tą modlitwę. Jak na każdym z tych nabożeństw pojawiło się słowo poznania, słowo którego do końca nie rozumieliśmy. I tam było wiele słów takich bardzo ogólnych, że para starająca się i tak dalej… Które mogłyby trafiać do każdego z nas. Ja z tym całym swoim nastawieniem jakoś mocno nie przywiązywałem do tego uwagi i w pewnym momencie usłyszałem zdanie: „małżeństwo Krzysztof albo Joanna albo Anna” no to od razu strzał! O…taki konkret. Nagle się przebudziłem. „Krzysztof ma ciemne włosy, ubrany jest w ciemną kurtkę, ma na sobie dzisiaj jeansy. Pan Jezus chce powiedzieć im dzisiaj, że dokładnie za rok o tej samej porze w rękach będą trzymać swoje dziecko”. No taka już konkretna obietnica. Myślę sobie ile może być takich Krzysztofów z Aniami tutaj… W mojej głowie pojawiło się zwątpienie.. eee.. to nie chodzi o nas, moje spodnie to przecież nie są jeansy… Gdy wróciłem do domu zdjąłem te portki a na metce zobaczyłem napis JEANS SPORT. Myślę sobie, no nie ma siły to jest taki konkret, że trudno się spierać. Powiem szczerze, że trochę się bałem, że gdyby się to słowo nie spełniło to co będzie z moją wiarą? I tak już jest ona taka dosyć słaba. 15 października na świat przyszedł Franciszek, dziś jest 8 grudzień a Słowo się wypełniło. Trzymamy w rękach nasze dziecko, dokładnie tak jak było powiedziane. Dokładnie rok po tym gdy Pan złożył nam obietnice. Słuchajcie oprócz zdrowego dziecka dostaliśmy coś więcej, dostaliśmy dar wiary, którego nam brakowało, mnie brakowało. Bo czy ja racjonalista, wątpiący do bólu, mógłby w jakiś sposób zakwestionować ten cud? Pewnie gdyby Ania w tym czasie tak po prostu w między czasie zaszła w ciąże i szczęśliwie ją donosiła, pewnie moglibyśmy pomyśleć pewnie się udało, leczyliśmy się tyle lat, stosowaliśmy różne terapie i się udało… Ale kiedy Pan mówi do Ciebie po imieniu, opisuje Twój wygląd, składa taką obietnice w czasie, deklaruje ją ustami kapłana, to się sprawdza… to nie ma tego jak podważyć… Dlaczego to się stało w ten sposób? Dlaczego taką drogą chciał działać Pan? Zadawałem sobie takie pytanie… I wydaje mi się, że po to żeby nie dać szans na wyparcie tego cudu – takim niedowiarkom jak ja. I dwa, by przez to świadectwo dać nadzieje tym wszystkim, którzy nie potrafią tak jak ja nie potrafiłem tak po prostu zaufać. Nasze świadectwo to jest dziś nasz obowiązek. I powiem Wam dziś jeszcze jedno, nie wiem jak to jest, jak to działa ale Matemblewo jest niezwykłe. Nie wiem dlaczego właśnie tutaj modlitwa działa tak skutecznie, ale tak po prostu jest i wiem, że trzeba z szczerym sercem , tak jak ja i z czystym bólem, ze zwątpieniem, czy żalem do Boga, z tym wszystkim przyjść… Dzisiaj ksiądz Andrzej mówił, że chodzi w tym wszystkim o zbliżenie do Boga i wygląda na to, że to miejsce jest jednym z najlepszych miejsc do tego, żeby się do Boga zbliżyć. Wierzę szczerze w to, że trzeba być tutaj, czekać na słowo, które przychodzi w bardzo różny sposób, do nas przyszło w taki niezwykły, konkretny, bo widocznie ja takiego potrzebowałem. Chwała Panu!